Άνθρωποι μπαίνουν, βγαίνουν συνεχώς.
Δεν είναι να δένεσαι, ούτε καν να μπαίνεις στον κόπο να τους κοιτάς.
Παίρνουν αυτό που θέλουν κι ύστερα αποχωρούν.
Μοιάζει λίγο με παράσταση ατάλαντων που λένε την ατάκα τους απλά για να την πουν και αμέσως στα παρασκήνια.
Έτσι είναι κι αυτοί. Δεν τους ταιριάζουν οι ρόλοι.
Βλέπουν τα φώτα της σκηνής και θαμπώνονται, θέλουν να ''ερμηνεύσουν''.
Και ξαφνικά παθαίνει βλάβη ο φωτισμός και γίνονται τα πάντα μαύρα.
Οι ''ατάλαντοι'' θεωρούν ότι η παράσταση διακόπτεται και αποχωρούν.
Αλλά είναι και δυο-τρεις που παραμένουν επί σκηνής παρά το σκότος.
Είναι αυτοί που ζουν το ρόλο τους, τον έχουν αγαπήσει.
Αγαπάνε το συναίσθημα που προκαλούν στον θεατή που έχουν απέναντί τους.
Δεν τον βλέπουν, αλλά αισθάνονται την ευχαρίστηση του,
καθώς καταλαβαίνει ότι δεν θα κλείσει ακόμα η αυλαία.
Έτσι είναι αυτοί που έρχονται για να μείνουν.
Τολμούν να σ'αγκαλιάσουν ακόμα κι όταν έχεις βγάλει αγκάθια μήπως και προστατευτείς.
Μένουν πιστοί στο ρόλο τους ακόμα κι όταν το σκοτάδι αντικρίζουν.
Δεν είναι ατάλαντοι αυτοί.
Αυτοί είναι που αξίζουν να βρίσκονται πάνω στη σκηνή.
Το να ερμηνεύεις έναν ρόλο μ'όλο σου το είναι διαφέρει απ'το να το κάνεις μηχανικά.
Ο δεύτερος θα ξεχαστεί με την πάροδο του χρόνου.
Ο πρώτος...
Βρίσκεται ακόμα εδώ.
~Σε όσους βρίσκεστε ακόμη εδώ, μην κλείσετε ποτέ την αυλαία.~
'' Όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα. ''
Συνέχεια αυτό ακούω και απορώ πόσο βαριά τους πέφτουν.
Γκόμενες που χώρισαν γιατί τους κεράτωσε ο δικός τους.
Γκόμενες που δεν έχουν τι ξέκωλο να βάλουν για το βράδυ της Παρασκευής.
Άλλοι ανησυχούν για τα αποτελέσματα των Πανελληνίων.
Ακούστε κι αυτό!
Παιδιά που δεν έχουν ούτε τα βασικά στη ζωή τους.
Άνθρωποι άρρωστοι που περιμένουν τον θάνατό τους.
Εθισμένοι στα ναρκωτικά και το τζόγο!
Μερικοί από τους τελευταίους έχουν και παιδιά!
Άτομα που τόσα χρόνια ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους,
αλλά έτυχε να μπλέξουν με στενόμυαλους.
Υπάρχουν κι αυτοί.
Υπάρχουν και αυτά.
Όλοι έχουμε προβλήματα.
Μα έλα που μερικά είναι υπερτιμημένα.
Ξέχασα να αναφέρω και αυτούς που η ζωή τους
είναι στρωμένη με πίσσα και πούπουλο.
Τυχεροί και ανίδεοι συνάμα.
Μια φορά να τολμήσουν να πάρουν τη θέση ενός ναρκωμανή
ή αρρώστου θα χάσουν τα λογικά τους σε ένα μόλις λεπτό!
Έχω διαβάσει ότι η ζωή χτυπάει εκεί που μπορούν να αντέξουν.
Βλακείες!
Χτυπάει εκεί που θέλει να δει ψυχική τρέλα, δάκρυα, απομόνωση.
Που και που δίνει και από κάτι καλό, έτσι να θολώσει τα νερά.
'' Όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα.''
Ησύχασε.
Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου! (?)
Λίγο ακόμα να χαμογελάς.
Εγώ, εσύ, αυτός και οι εαυτοί μας.
Λένε ότι φωτίζει τόσο το πρόσωπο σου που
δεν σε νικάει τίποτα.
Και το βλέμμα γίνεται τόσο διαπεραστικό που
ο απέναντί σου χαμογελάει και αυτός.
Και να που πληθαίνουν τα χαμόγελα,
μεγαλώνει η κηλίδα του φωτός.
Χάρισε χαμόγελα όσο μπορείς.
Εγώ το κάνω συνέχεια,
και όταν μου έχει απομείνει ένα, το δικό μου,
το χαρίζω και αυτό απλόχερα.
Γιατί ακόμα κι έτσι θα δεις φως μες στο σκοτάδι του κόσμου.
Γλυκό κορίτσι με αυτά τα μάτια όλο μυστήριο.
Δεν αφήνεις κανέναν να σε δει, παρά μόνο ο εαυτός σου.
Πολλά σε ταλανίζουν.
Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις απογοήτευση, αδιαφορία,
άραγε ένιωσες ποτέ σου ζεστασιά?
Δύσκολα οι άνθρωποι εκτιμούν και δυσκολότερα αγαπούν.
Μόνο άμα σε χάσουν θα καταλάβουν τον θησαυρό σου και τότε θα'ναι αργά.
Είσαι παιδί μην το ξεχνάς, μην αφήσεις να σου το πάρουν.
Να ξεσπάς , να κλαις, να πέφτεις σε ''κατάθλιψη'',
μα πάντα να έχεις το χαμόγελο κάπου εκεί κοντά σου,
να σε βρίσκει όταν το χρειάζεσαι.
Κι όταν δεν αντέχεις να το βλέπεις δίπλα σου,
θα στο φυλάω εγώ, σαν άγρυπνος φρουρός.
Στο πρόσωπό σου βρήκα φίλη και άνθρωπο μαζί.
Να θυμάσαι πως πάντα θα υπάρχει ένα μέρος μέσα μου
κρατημένο για σένα, όποτε χρειαστείς κάτι να ελαττώσεις το κρύο.
Mαζί θα απλώσουμε τα χέρια να αγγίξουμε τον ουρανό.
..Είναι στη μοίρα των δυνατών να κουβαλάνε φορτία εις αεί..
Στην Β. με αγάπη.
Πάει καιρός που είδα φυσιολογικό άνθρωπο τριγύρω.
Είναι καρπός της δικής μου προσπάθειας άλλωστε.
Αλλά ποιος ορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι?
Για μένα η έννοια του φυσιολογικού είναι μια ακόμη ταμπέλα,
ικανή να σε κάνει πέρα από ανθρώπους και καταστάσεις.
Για μένα φυσιολογικός είναι αυτός που δεν είναι φυσιολογικός.
Ναι ξέρω, μπερδεμένα πράγματα.
Ό,τι παρεκκλίνει από τη μάζα και τη συνήθεια μου ανήκει,
ή μάλλον του ανήκω.
Αυτοί που όταν μυρίζουν σελίδες βιβλίων απαρνιούνται την πραγματικότητα.
Αυτοί που κάθε άγγιγμα με τον έξω κόσμο ,τους ερεθίζει κάθε κύτταρο του κορμιού.
Αυτοί που γελάνε για να μην κλάψουν.
Που κλαίνε γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.
Αυτοί μου ταιριάζουν.
Το φυσιολογικό δεν μου ταιριάζει.
Είναι σαν να βάζεις ψάρι να ζήσει εκτός νερού.
Είμαι φυσιολογική , με τον τρόπο που το νομίζω εγώ,
αλλά η ταύτιση με τον έξω κόσμο σπάνια.
Με συμπαθούν πολλοί με την πρώτη ματιά.
Με την δεύτερη τρομάζουν.
Λες να είδαν αυτά που κρύβω?!
Ή μήπως τους τα είπα εγώ πάνω σε μια μέθη της ψυχής?
Είμαι ξεχωριστή,όπως και ο καθένας.
Μα εγώ υπάρχω σε ένα ξεχωριστό μέρος , με τους ίδιους με μένα ξεχωριστούς ανθρώπους.
Ακαταλαβίστικο, αλλά είναι δύσκολο να το βγάλω προς τα έξω.
Ταιριάζω με το φυσιολογικό που δεν είναι φυσιολογικό.
