Ο εφιάλτης που πήρε ζωή

    Ξύπνησα σήμερα με αυτή την παράξενη μα γνώριμη αίσθηση που έχεις όταν έχει προηγηθεί κάποιος εφιάλτης. Ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς μία το ταβάνι και μία γύρω σου και προσπαθείς να συνέλθεις. Πείθεις τον εαυτό σου πως όλο αυτό που βίωσες είναι δημιούργημα του μυαλού και πως τώρα χάθηκε. Τελικά, χαμογελάς αμυδρά αντικρίζοντας την πραγματικότητα, που καμία σχέση δεν είχε με το αλλοτινό σου όνειρο.
    Ξύπνησα σήμερα και ο εφιάλτης δεν ήταν ψεύτικος, ούτε έφυγε ακόμα. Πέρασαν ώρες και ακόμα νιώθω περίεργα με την θύμηση του. Μέχρι που συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται για όνειρο απατηλό, αλλά για ένα αμείλικτο χτύπημα τούτης εδώ της ζωής. Και είναι αλήθεια. Είναι η γαμημένη αλήθεια που πρέπει να την δεχτείς παθητικά. Αποδέξου απλά πως δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που να μπορείς να κάνεις εδώ. Μόνο να περιμένεις να συμβεί. Αργά ή γρήγορα; Γρήγορα θα επέλεγα, όσο πιο ανώδυνο γίνεται. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτή που έχει την δύναμη πάνω του. Κανείς τώρα πια δεν μπορεί να το ελέγξει. Έφτασε η ώρα του να κάνει τα ‘’μαγικά’’ του και να σκοτώσει αυτόν που διάλεξε. Κι ας είναι αίμα μου, τι σημασία έχει;
  
Σε χάνω κι εσένα, πιο σύντομα απ’ότι περίμενα. Είναι άδικο που σου προσάπτεται τόσο βαρύ φορτίο. Μακάρι να σου ήταν εύκολο αυτό το τέλος. Όμως δεν μετράει η γνώμη μου. Θα φροντίσω να σου πω όσα έχω καιρό να πω και να σου δώσω όλον τον ελεύθερό μου χρόνο. Μόνο αυτή την ευκαιρία έχω.  Μέχρι την τελευταία στιγμή που θα σ’αντικρίσω ζεστή να σφύζεις από μια σχεδόν τελειωμένη ζωή..

O εφιάλτης μου αναπνέει, δεν είναι προϊόν φαντασίας και ο εφιάλτης γίνεται δυο φορές εφιάλτης.