Πρέπει να έκανα κάποιο λάθος.
Μια στιγμή στο παρελθόν που αποφάσισα να αφεθώ στο φαινόμενο ''ζωή''.
Δεν θυμάμαι τι έγκλημα διέπραξα και αν είπα ποτέ ένα συγνώμη.
Υπάρχει το κάρμα και εγώ πληρώνω τις επιπολαιότητές μου.
Κάτι έγινε λάθος, κάπου το έχασα.
Ζητώ να βρεθεί κάποιος να μου υποδείξει πού έσφαλα, μα το σύμπαν αδυνατώ να θυμηθώ!
'Οπως λέει και ένα τραγούδι
'' Όσοι περνούν την χώρα της απόγνωσης παθαίνουν αμνησία.''
Καθημερινά με τρώει αυτή η γλυκιά τυραννία.
Όλα χάνονται τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα.
Με βρίσκουν να τα κοιτάω αποχαυνωμένη, ανήμπορη.
Χρόνια πριν μου έμαθα να πιστεύω και να ελπίζω και απλόχερα ευκαιρίες να δίνω.
Και φτάνοντας στο σήμερα, με χτυπάνε σαν ανεμοδαρμένα κύματα στο πρόσωπο.
Φταίει που ήμουν τυφλή και μαγεμένη από ασήμαντες φιγούρες;
Φταίει που ξελογιάστηκα από γλυκά χάδια;
Έρωτά μου, δεν μπορέσαμε να αντέξουμε στο χρόνο ως ένα.
Κάποτε φίλε μου, ένιωσα προδωμένη και ηλίθια.
Άδεια. Δεν έχω τίποτα να δώσω, δε θέλω τίποτα να πάρω.
Στέρεψα. Έχασα την καρδιά που συνέχεια μου ζητούσαν.
'' Κουράστηκα '', απαντώ σε όσους με ρωτούν τι απέγινα.
Μη μου μιλάτε. Δεν είμαι εδώ εγώ.
Μια θολή, απρόσωπη παρουσία μόνο, παριστάνει πως υπάρχει.
