Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

' Never too late '




   Ο κόσμος είναι ένα χάος. Μια καταπακτή που ανά πάσα στιγμή θα θελήσει να σε τραβήξει βαθιά. Αλλά εσύ δεν το γνωρίζεις και τον πάτο που φτάνεις τον φορτώνεις στον εαυτούλη σου. Μπορεί στο τέλος να φταις κι εσύ. Τι γίνεται όμως με τα χέρια του δίπλα, που προσπαθούν να σε πνίξουν; Δε βγάζω νόημα, πάλι.

   Ίχνη δύναμης δεν υπήρχαν κι εγώ έπλασα απ’την αρχή λιγοστή για να την δώσω σε σένα. Ήταν μια σκληρή μάχη με το μέσα μου και το δικό σου. Εκείνο το διαλυμένο που αντίκρισα και πάγωσα.  Δεν έπαψες ποτέ να κατηγορείς την αρρώστια που σε τρώει για όλα τα λάθη. Βρισκόσουν τυφλά προσηλωμένος στην εικόνα που άλλοι είχαν για σένα που στο τέλος την πίστεψες. Εγώ όσο και να πάλευα, δεν μπόρεσα. Δεν κατόρθωσα να σε πείσω να δεις τα μάτια σου μέσα απ’τα δικά μου. Δεν ήμουν αρκετή. Με θλίβει αυτό.
Παγιδεύτηκες σε έναν φαύλο κύκλο και δεν θέλησες πραγματικά να δραπετεύσεις. Σε κυριεύει η θλίψη και την ζητάς αρρωστημένα. Την δημιουργείς ακόμη κι εκεί που ούτε αχνοφαίνεται.
    Σε ένιωσα, να ξέρεις. Έβλεπα εμένα. Μια νοσηρή περίοδο που με κατέστρεφα λίγο λίγο, σαν εθισμένη στο πιο σκληρό ναρκωτικό. Του ξέφυγα. Ποτέ δεν είναι αργά. Αν δεις καθαρά όσα χάνεις θα μετανιώσεις κάθε στιγμή που άφησες να διαλυθείς. Η σκιά που σε κρατάει αιχμάλωτο θα τρέμει από φόβο μόλις σε δει να την σκοτώνεις με κόπο.
   Γιατί δεν το είδες; Γιατί με έβγαλες ανίκανη; Γιατί ευνούχισες εσένα τον ίδιο ακόμη μια φορά;

Ο κόσμος είναι ένα χάος. Διέκρινες ένα αμυδρό φως και δεν έτρεξες προς αυτό. Σε είδα όμως να βρίσκεσαι στραμμένος εκεί.

  Ελπίζω σε μια μέρα.