Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

~ Dead end ~


 - Πρέπει να χαίρεσαι που όλο αυτό τελείωσε τόσο σιωπηλά. Δίχως φωνές, πισωγυρίσματα, αμφιβολίες.
Τεράστια συναισθήματα που ο ένας δεν κατάφερε ποτέ να διαχειριστεί και τον παγίδευσαν σε νοητικούς λαβύρινθους.
Δεν βγήκε ποτέ. Ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερος, συνεχώς κάτι τον έτρωγε.
Ο άλλος κουράστηκε, τα παράτησε. Γιατί να παλεύει για το ακατόρθωτο; Χρόνιες ατελέσφορες προσπάθειες και το μυαλό δεν μπόρεσε να κατατροπώσει τα ''σκουπίδια'' που το κυβερνούσαν.
Σήμανε το τέλος. Αναμενόμενο και ξαφνικό ταυτόχρονα.
Σταμάτησαν να μοιράζονται μια κοινή ζωή, πλέον ο καθένας κοιτούσε προς άλλη κατεύθυνση.
Είχαν συμφωνήσει να μη χαθούν και οι προσπάθειες στράφηκαν εκεί.
Ο μεν έδειχνε σα να το θέλει καιρό. Χάλασε. Χάλασε. Σάπισε.
Προχωράει εύκολα με το κεφάλι ήσυχο και ελεύθερο απ'την ανυπόφορη σαπίλα του δε.
Ο δε είναι αλλιώς. Ακόμα πονάει και κοιτάει πίσω σε κάθε βήμα, μήπως και εμφανιστεί.
Είναι πιο φριχτό απ'αυτό που περίμενε.
Φωνές του ψιθυρίζουν πως ήταν για το καλό. Ποιο καλό;! Κανένα τέλος δεν είναι καλό. Κάθε τέλος σου ξεριζώνει ό,τι έχεις μέσα σου και κάθε τέλος κατεδαφίζει αυτό που ήσουν. Και τώρα δεν είσαι. Ανάθεμα αν βγάζω νόημα. Αν έχει νόημα.

Πήγε αργά. Χάθηκε κάθε πιθανότητα, πέθανε και η ελπίδα. Άρχισε επίσημα ο μόχθος της επόμενης ζωής, μακριά του. Μακριά από εμένα.