Night's long

Περασμένες δύο εδώ. Κάνω παρέα στη νύχτα και αυτή σε μένα.
Είναι από τις στιγμές που είτε κοιμηθώ είτε ξενυχτήσω, το ίδιο μου κάνει.
Είναι η ώρα που αναθεωρείς όλη τη μέρα και την χθεσινή και την προηγούμενη απ'αυτήν.
Και συνειδητοποιείς με πόση ευκολία οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους τα πάντα.
Στ'αλήθεια πόσο γελοία είναι η ευκολία σας; Μαρτυράτε πως η ζωή σας δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Τι απέγιναν άραγε όλα αυτά που κάποτε μοιραζόσασταν;
Πονέσατε για να τα διώξετε παντελώς, κι αν ναι, πόσο σας πήρε;
Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά, αλλά μ'έχει παρασύρει η φρίκη που νιώθω.
Είναι τόσο στεγνή η αλήθεια. Δε δίνετε δεκάρα και είστε περήφανοι.

Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που έζησα ήταν απλά μια φούσκα μες στο κεφάλι μου ή αν πρόκειται για κάποια φάρσα που εθελημένα μου στήσατε.
Γιατί εγώ νοιάζομαι. Παριστάνω στον εαυτό μου την αναίσθητη, την σκληρή, μπας και τον ξεγελάσω. Αλλά εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω.
Σοκάρομαι απ'την ιδέα να τα αφήσω όλα σ'ένα σκοτεινό, άπειρο παρελθόν.
Παλεύω καθημερινά να βρω λόγους να τα φυλάξω και δεν βρίσκω ούτε έναν.
Η επιλογή να σας μιμηθώ είναι τόσο ελκυστική.
Αλλά τώρα είναι νύχτα. Εύκολα δημιουργεί υπερβολές και ακόμη πιο εύκολα σε παρασύρει σε σκέψεις, που την επόμενη μέρα θα μετανιώσεις.
Καληνύχτα.

All you need is..

Ζήτημα να έχω αγαπήσει αληθινά δυο φορές στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν η χειρότερη. Μου άφησε μερικά απωθημένα, να παίζω όταν βαριέμαι.
Η δεύτερη.. Δεν την κατάλαβα πώς ήρθε. Φαίνεται ήταν καλά κρυμμένη και για κάποιο λόγο που δεν ξέρω την ξύπνησα. Ο ρυθμός της ήταν αργός, σε σημείο που δεν αναγνώριζα καν αν πρόκειται για αγάπη. Μια μέρα με βάρεσε στο κεφάλι τόσο δυνατά που δάκρυσα. Έρωτας. Αποφάσισα να το κρατήσω.
Δεν ήταν αυταπάτη. Άλλοτε με ηρεμεί, με ομορφαίνει, με συνεπαίρνει. Άλλες φορές πάλι, κάτι μου τσιμπάει το μυαλό, κάτι που θυμίζει ζήλεια αλλά περισσότερο φέρνει σε φόβο με μια δόση θαυμασμού. Με τρομάζει η έλξη, που σφυροκοπάει απ'την καρδιά ως το στομάχι μου, κάθε φορά που με αγγίζει. Κι αυτά τα μάγια που χρησιμοποιεί στη διάθεση μου;! Το μισώ που, στην όψη των ματιών του, υποτάσσεται ολόκληρο σώμα και μυαλό. Μιλάω λες και όλα αυτά μού είναι πρωτόγνωρα. Γελάω με μένα. Έχει περάσει πολύς καιρός και οι μυριάδες επιδράσεις του πάνω μου την έχουν καταβρεί. Αφού το θέλω. Εγώ το διάλεξα, γιατί παραπονιέμαι;!
Συγχώρα με, δεν ξέρω πώς να σ'αγαπώ. Ξέρω όμως πως, όταν σε σκέφτομαι, τίποτα άλλο δεν περνάει απ'το μυαλό πέρα απ'αυτό. Και είσαι δικός μου. Παλεύω καθημερινά γι'αυτό, μη με παρεξηγείς. Δεν έχω συνηθίσει να αγαπάω. Τώρα μαθαίνω.
Και να'μαι πάλι εδώ και δακρύζω. Στάθηκα στ'αλήθεια τόσο τυχερή;