Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Τελευταίες μουντζούρες


Εξαφανίστηκες λοιπόν.
Θυμάμαι εσύ ήσουν αυτός που επέμενες '' δεν είμαι σαν τους άλλους. ''
Και κοίτα πώς τους μοιάζεις.
Το καλύτερο και συνάμα χειρότερο προνόμιο ενός ανθρώπου είναι η ελπίδα.
Αυτή δεν λένε ότι πεθαίνει τελευταία;
Αργοπεθαίνει τόσο βασανιστικά, που υποφέρεις κι εσύ μαζί της.
Ακούς τις μετρημένες της ανάσες και είσαι πρόθυμος να της χαρίσεις και δικές σου.
Να παραμείνει ζωντανή όσο περισσότερο γίνεται.

Πέθανε.
Και μαζί το άτομο που πίστευε πως θα κρατήσεις το λόγο σου.
Πως τίποτε απ'όλα αυτά δεν ήταν απλές ψευδαισθήσεις.
Πως για μια γαμημένη φορά οι λέξεις θα γίνονταν πράξεις, οι υποσχέσεις θα ντύνονταν με την αλήθεια και θα πραγματοποιούνταν.
Είναι η οργή, παρά η λύπη.
Η οργή πως ένα ακόμη κομμάτι μου ξεχαρβαλώθηκε, σα να μην είχε παρατηρήσει καν ότι βρίσκομαι εκεί.
Ότι μεγαλώνει πάνω μου.

Γύρνα να με κοιτάξεις. Γιατί σε λίγο δε θα'μαι παρά ένα ''τίποτα''.
Ένα ''ποτέ''.
Ένας κόκκος σκόνης στον αέρα που αναπνέεις.

Κουράστηκα.
Τα παρατάω.
Τελειώνει και το μελάνι.




Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

(The) Doomed


Οι συναισθηματικοί άνθρωποι είναι τόσο καταδικασμένοι, όσο ένας βιαστής στην φυλακή.
Κλείνουν τα μάτια και γέρνουν όλο τους το σώμα πάνω στη ψυχή που τους έκανε να χαμογελάσουν.
Εκεί που νιώθουν ασφάλεια, εκεί που οι λέξεις είναι τόσο περιττές και η σιωπή τόσο μα τόσο εκκωφαντική. Εκεί χαρίζουν τα πάντα τους. Τυφλά.
Το χαμόγελο κοντεύει να σκίσει τα χείλη τους, τι τρέλα να βρεις αυτό που μέχρι τώρα φαινόταν μακρινό;!
Μα όταν ''κολλήσουν'' κάπου, εκεί αρχίζει η πορεία προς τη φθορά.
Κι έτσι όπως είναι μες στη τύφλα, νιώθουν ένα κάψιμο στο στήθος.
Κρατάει ίσα με 3 αιώνες.
Και νηφάλιοι, όπως ξυπνάνε μετά από τόσο καιρό, βρίσκουν τον εαυτό τους να στέκεται στη μέση ενός βάλτου, χωρίς κανέναν να τους τραβήξει στη στεριά.
Είναι καταραμένοι οι άνθρωποι που έχουν μόνο καρδιά, δίχως μυαλό.
Έχουν καρφωμένες στους τοίχους όλες εκείνες τις υποσχέσεις, που δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Και αρνούνται να τις ξεκρεμάσουν.
Ειρωνεία. Αν σκεφτείς το γεγονός πως ποτέ δεν πίστεψαν σ'αυτές ή έστω κατέληξαν να μην πιστεύουν.
Αυτή η ανάγκη να νιώσουν ένα χάδι στο μάγουλο..που μόλις το νιώσουν κλείνουν τα μάτια να το απολαύσουν. Αρκετός χρόνος να τρέξει κάποιος να κρυφτεί.
Γιατί γι'αυτούς ένα παιχνίδι είναι. Ένα κρυφτό, αιώνιο κρυφτό. Δεν έχουν σκοπό να φανερωθούν.
- Φτου και βγαίνω - 





Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Big bang


Υπάρχει μια νομοτέλεια που διέπει το σύμπαν.
Ένα άριστα λεπτομερές σχέδιο, που τίποτα δεν μπορεί να το χαλάσει.
Υπάρχει και η ζωή, ένα σχέδιο που καταστρώνουμε μόνο εμείς.
Υπάρχει και η σύγκρουση τους.
Είναι αυτό το μεγάλο *μπαμ* που γίνεται καθημερινά, ανάμεσα σ'αυτά που θα εισβάλλουν παράνομα μέσα στη ζωή και σ'αυτά που θα ρωτήσουν πρώτα.
Πόσο ελκυστική είναι η παρανομία;!
Πόσο καταστροφική είναι η παρανομία;!
Χάνεις τον εαυτό σου σε δευτερόλεπτα και τον ξαναβρίσκεις στο άπειρο.

Σε σαγηνεύει, σε ελκύει η παντογνωσία του σύμπαντος.
Ξέρει να σε κατευθύνει στην κατάλληλη έξοδο του δρόμου,
αλλάζει όλα τα ρολόγια στην ίδια ακριβώς ώρα,
σου ψιθυρίζει των αριθμό των βημάτων
και *ΜΠΑΜ*, η σύγκρουση.
Εσύ με αυτόν. Με αυτόν ή τον άλλο άνθρωπο.
Που ίσως να μην αντίκρυζες ποτέ!
Μια τυχαία συνάντηση.
Μόνο που τυχαίο δεν υπάρχει, υπάρχει σύμπαν, ή όπως αλλιώς λέγεται.
Ένα άριστα εκτελεσμένο σχέδιο, προορισμένο για έναν κάθε φορά.
Τη ζωή εμείς τη σκιαγραφούμε, σκαλί σκαλί.
Όμως σε κάθε πλατύσκαλο που συναντάμε, γίνεται και μια έκρηξη.

Ο λόγος που συμβαίνει κάτι μια δεδομένη στιγμή φανερώνεται κάποια στιγμή.
Ίσως και ποτέ.
Ίσως φανερώνεται όταν κοιμόμαστε, και χάνεται με τον ήχο του ξυπνητηριού.
Και εκεί είναι που ξυπνάμε με χιλιάδες ερωτηματικά στριμωγμένα στο κεφάλι.
Τόσα πολλά που το μούδιασμα είναι αναπόφευκτο.
Γιατί ζορίζουμε το μυαλό με τόσα '' γιατί '';
Πάλι το έκανα.






Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Till everything burns


Μέχρι όλα να γίνουν στάχτη,
τόσο μόνο πρέπει να περιμένω.
Μετά όλα θα είναι μαύρα και θα βρωμάνε καμμένο,
τόσο που θα δακρύζουν τα μάτια.
Και αφού ξεθυμάνει η φωτιά, τα χρόνια θα περνάνε σε fast forward
και θα ξεπροβάλλει ζωή και πάλι.
Εκτός από μια μικρή γωνίτσα, εκεί δεξιά.
Αυτή πάντα θα βρωμάει θάνατο.
'' Till everything burns. ''


Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Junkies ρεαλισμού





Για τα τυπικά

Κάθε μέρα τρυπάμε το σώμα μας με μια δόση αναισθησίας και ρεαλισμού και έτσι, δειλά, μπορούμε έστω και λίγο να ξεγελάσουμε το μυαλό.
Σας ζηλεύω που ονειροπολείτε. Εσάς που αρνηθήκατε να γίνετε junkies του ρεαλισμού.
Εμείς εθιστήκαμε, είναι αργά τώρα για πισωγυρίσματα. Η πραγματικότητα έχει εισβάλλει αποφασιστικά μέσα στις φλέβες μας.
Δεν έχουμε μπαλόνια να αιωρούνται πάνω απ'το κεφάλι μας. Αντιθέτως, ένα τούβλο μας ακινητοποιεί, μη τολμήσουμε και βρεθούμε ανάμεσα στα σύννεφα.


Junkies vs Dreams

Όνειρα; Όπως λέμε ουρανός, διάστημα, σύμπαν;
Όχι όχι. Εμείς δεν τα έχουμε ως κινητήρια δύναμη του πάθους που τρέφεται μέσα μας.
Ως χρόνιοι εχθροί με την απογοήτευση και την ήττα, περιμένουμε μέχρι να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα.
Μετά ξεκινάνε οι πανηγυρισμοί και ο αγώνας δρόμου μετατρέπεται σε όνειρο που πραγματοποιήθηκε.
Μόνο τότε.


Junkies vs Love


'' Θα σ'αγαπώ για πάντα. ''
Εδώ γελάμε.
Δεν υπάρχουν τέτοιες ουτοπίες εδώ. Προτιμάμε το '' όσο κρατήσει ''.
Σνιφάρουμε λίγη απόλαυση απ'αυτό που έχουμε και δεν παρακαλάμε για την αιώνια ύπαρξη του.
Αυτό σε αναγκάζει να κάνεις η πραγματικότητα.


Junkies vs Life

Μια φράση τα λέει όλα.
'' Δρόμος μετ'εμποδίων ''.
Εκατοντάδων.
Χιλιάδων.
Εμένα τουλάχιστον με καλύπtει.

Τώρα με συγχωρείτε, δε θέλω να καθυστερήσω την επόμενη δόση μου.