Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

20 Δεκεμβρίου : Στο δωμάτιο, όπου όλα ξεκίνησαν.



Δεν ξες πώς είναι να σε δείχνουν με το δάχτυλο και να λένε
''Εσύ είσαι η άρρωστη;''
Τί πάει να πει άρρωστη; Δεν σε καταλαβαίνουν, ίσως προσπαθούν αλλά μάταια.
Στο κρεβάτι που βρίσκομαι έχει μεγάλο παράθυρο με ορίζοντα ατελείωτο. Το κανόνισα και ξάπλωσα δίπλα του.
Είναι μοναχικά εδώ μέσα, τα πάντα σου θυμίζουν στιγμές αδυναμίας.
Το μέσα σου κραυγάζει για ελευθερία, αλλά το '' πρέπει '' κερδίζει τη μάχη τελικά.
Τουλάχιστον είμαι μόνη και δεν χρειάζεται να κρύψω τα υγρά μου μάτια. Δύο χρόνια τώρα η επίδραση του πάνω μου ολοένα και χειροτερεύει. Έχω γίνει το πειραματόζωο του.
Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα. Θα τρέξω μακριά από το δωμάτιο που με πνίγει.
Νίκη!
Νίκη!
Νίκη!
Αυτό θέλω να φωνάζω.


Ζ.Μ
Από το δωμάτιο της άπνοιας.

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Ανυπομονώ!


Ανυπομονώ , ανυπομονούσα. Πάντα θα ανυπομονώ.
Και που έφτασε το σήμερα τί κατάλαβα;
Τα ίδια και ακόμα χειρότερα.
Βλέπεις με ξέγραψαν πολλοί. Όχι ντάξει μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Όπως μετριούνται και τα αληθινά πιόνια που με στηρίζουν.
Εσύ.
Και εσύ.
Και εσύ.
Μπορεί και εσύ.
Έχω ένα ελάττωμα, να νομίζω ότι αγαπώ και δένομαι.
Και ξαφνικά το μόνο που επικρατεί είναι αδιαφορία.
Ή ίσως κόψαμε άθελα το σχοινί που μας ενώνει.
Υπήρχε σχοινί ή το επιννοήσαμε κι αυτό; 

Και έπειτα έρχεσαι εσύ , απρόσωπε, αδίστακτε ιέ!
Δεν λες να ηρεμήσεις, φτύνεις ότι σου δίνω.
Δεν ησυχάζεις αν δεν φέρεις τα πάνω κάτω.
Αν δεις την θάλασσα ήρεμη.
Ανυπομονώ να σε κερδίσω.
Πάντα θα ανυπομονώ.




Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

περιμένοντας το αύριο




Η μέρα μου γεμάτη και άδεια ταυτόχρονα. Εγώ μέσα της το ίδιο. Μα όταν έρχεται η νύχτα το μόνο που μένει είναι το κενό. Γιατί να νιώθω έτσι;! Γιατί να νιώθω γεμάτη μόνο όταν τα βράδια σε κοιτώ, σε νιώθω , σου μιλάω;! Είναι παρανοϊκό! Ηλίθιο! Πώς κάνω έτσι; Δεν φεύγεις και για πάντα. Κάτι ώρες μας χωρίζουν. Ύστερα από τόσο καιρό ακόμα να το συλλάβω. Λες και μου μπίγουν χέρια από παντού και μου ξεκολλάνε μονομιάς σάρκα και ψυχή. Και μένω εγώ μετά να κλαίω με ό,τι μ'αφήσανε. Παράλογο! Όχι, ούτε αυτή η λέξη ταιριάζει. Το κεφάλι μου αδυνατεί να το αντιμετωπίσει. Δεκέμβριος. Αγαπώ το κρύο αλλά σε καλεί ακόμα περισσότερο. Είναι δύσκολη η θέση σου κι εγώ φροντίζω να την κάνω ακόμα πιο επίπονη. Τί χαζή, αφήνω να με κυριεύει η καρδιά και ξεχνάω πώς νιώθεις. Εγωίστρια. Συγχώρα με γι'αυτό μα δεν έχω ιδέα τί κάνω. 
Όταν εκείνη η ώρα φτάσει το μόνο που σκέφτομαι είναι να με κρατήσεις λίγο ακόμα, να σε μυρίσω λίγο ακόμα κι ύστερα ας φύγεις..
Θα περιμένω..
Αργεί το αύριο..
Άντε ακόμα;