Eίναι που σου είπα τόσα.. Είπα πολλά , άλλα άσχημα, άλλα τόσο όμορφα! Μα εσύ βούλωνες επίτηδες τ'αυτιά σου γιατί δεν άντεχες. Δεν άντεχες την επίθεση που σου έκανε ο εαυτός σου. Τι κακό πράγμα να εθελοτυφλείς! Σε κοιτούσα κι εσύ ούτε ένα βλέμμα. Βλέπεις τα μάτια δύσκολα κρύβουν το μέσα σου. Δεν τα κατάφερες. Προδώθηκες! Και τί να τον κάνω τον φόβο σου μη χάσεις? Εγώ έχω μάθει να χάνω από έρωτα ,ακόμη και γεμάτη γρατζουνιές. Αλλά θα το ξανάκανα, δε φοβάμαι! Κάποια μέρα ίσως να καταλάβεις.. Ίσως πάλι και όχι... Δε πειράζει γιατί όπου πάω αφήνω σημάδια. Και τώρα κοιτάς τα αδικοχαμένα σου κομμάτια να γίνονται ερείπια. Αυτό δεν ήθελες? Είναι που σου είπα τόσα.. Είναι που δεν νοιάστηκες ούτε για μία λέξη...
..Η Δύναμη και εγώ παίζουμε κρυφτό.. '' Είσαι δυνατή! Μην λες βλακείες..'' , έτσι λενε. Όλο τα ίδια λόγια. Ισχύει όμως..? Εσένα σε ρώτησε κανείς? Μπήκε κανείς στη θέση σου? ΒΙΩΝΕΙ αυτά που βιώνεις? Σε όποιον έτυχαν (έτυχαν?) τόσα πολλά μαζεμένα , μπορεί να αντιληφθεί και να καταννοήσει αυτή μου τη σύγχυσή. Και γαμώτο να πεις ότι δεν προσπαθείς να δείξεις δυνατή...Είσαι διάφανη , το φως περνάει από μέσα σου. Σε καταλαβαίνουν. Τι κάνεις τότε? Κάθεσαι και δέχεσαι τη συμπόνοια και τη λύπηση τους..?! ΟΧΙ! Προτιμώ να ξεμείνω από κάθε είδους δύναμη και να κλειστώ σε ένα σκοτεινό δωμάτιο , όπου τα πάντα θα αγνοούν την ύπαρξη μου. Ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα του δωματίου.. Η μόνη λύση για να βγεις στον έξω κόσμο είναι η γνωστή '' μάσκα εγκλωβισμού συναισθημάτων ''. Τη φοράς και οι άλλοι τυφλώνονται! Το μόνο που βλέπουν είναι αυτό που δείχνεις. Άλλοι όμως είναι πιο ταλαντούχοι... Σε μυρίζονται. Αισθάνονται τη θλίψη κάτω από το χαμόγελο , τα στεγνωμένα δάκρυα στα μάτια, τον πόνο κάτω από το μακιγιάζ ή την άριστη ηθοποιϊα σου.. Ναι κλαίω! Είναι ο τρόπος μου να αποβάλλω ό,τι με καταβροχθίζει. Πόσο ν'αντέξει μια ψυχή τόσο καιρό?.. Και σε άκυρες στιγμές λυγάς , σέρνεσαι, το γέλιο σου συνεπάγεται κλάμα. Τί κατάρα να παλεύεις να είσαι δυνατός για τον εαυτό σου , για το καλό σου. Όταν το κάνεις για τους άλλους είναι εύκολο. Ωστόσο προσπαθείς.. Λένε ότι θα σε εκπλήξει η δύναμη που κρύβεις μέσα σου..Ίσως ναι .. Περιμένει το κάλεσμα της απελπισίας σου , σαν το ψάρι το δόλωμα.. Έτσι με συμφέρει να πιστεύω τουλάχιστον. Για να συνεχίζω στο σήμερα πάει να πει ότι αληθεύει. Ένας αόρατος θεός που εμφανίζεται κάθε φορά που τον επικαλείσαι. Η Δύναμη κι ΕΓΩ παίζουμε κρυφτό. Θα προλάβω να την βρω?
Δύσκολο.. Πολύ δύσκολο να περιγράψω ποια είμαι .. Ούτε εγώ η ίδια δεν έχω καταλάβει καλά καλά. Ένα παιδί. Ναι ωραία ακούγεται. Όσο και να έχει ωριμάσει το μυαλό, δε λέω να ξεκολλήσω από το παιδί. Μου λείπει..Το αναζητώ.. Θέλω να το γευτώ! Ο δρόμος μου έως εδώ καθόλου ίσιος.. Στροφές , μονόδρομοι, λακκούβες , βουναλάκια..Μέχρι και σε αδιέξοδο κόντεψα να φτάσω. Ωστόσο αυτά τα μονοπάτια με έπλασαν , δεν μπορώ να τα κατηγορήσω. Δυνατή αλλά και αδύναμη ταυτόχρονα. Ζεστή αλλά ψυχρή. Ευαίσθητη και συνάμα αναίσθητη. Θα με αναγνωρίσετε εύκολα από το μόνιμο χαμόγελο και τη ζεστή καρδιά. Θα προσπεράσετε γιατί λόγω ύψους είμαι δυσδιάκριτη.. Στις μαύρες μου προσέχω να κρύβομαι καλά , να μην χαλάσω και την εικόνα μου! Κόμπλεξ ανύπαρκτα! Ονειροπόλα με γνώση της πραγματικότητας. Έχω χαρακτηριστεί ώς έξυπνη , χαριτωμένη μέχρι και περίεργη.. Όλα τους κοπλιμέντα , μα το τελευταίο ακόμα πιο πολύ. Σιχαίνομαι να με βάζουν στο ίδιο σακί με τις γυναίκες , τους ανθρώπους! Βρίσκω καλύτερη συνεννόηση με τους άντρες, όσοι δεν έχουν μόνο δείγμα εγκεφάλου. Όχι δεν είμαι σνομπ απλά σκεφτείται να πρέπει να εξηγείτε ο,τιδήποτε λέτε... Λατρεύω να γελάω οπότε συμπαθώ απευθείας όποιον το καταφέρνει. Παίζω! Παίζω συνεχώς.. Με ανανεώνει! Είμαι αθεράπευτα κυκλοθυμική , ναζιάρα και διπλωματίας , φαν του δικαίου. Πατάω πόδι σε ό,τι με πνίγει , δεν κρύβομαι στο κουκούλι μου! '' Ι speak only the truth '' , που λένε και οι φίλοι μας οι εγγλέζοι. Έχω σοβαρή αλλεργία στο ψέμα. Μυρίζομαι τη ποιότητα των ανθρώπων από χιλιόμετρα μακριά, γι' αυτό και πλέον δεν την πατάω εύκολα! Όσο για την τρέλα , τόση που δανείζω άμα λάχει! Όσοι με αντέχετε , ήρωες άξιοι!
Γέλα,ακόμα και όταν όλα γύρω σου κλαίνε. Γέλα σε καθετί σε τραβάει προς τα κάτω. Γέλα, σα να μην υπάρχει αύριο. Γέλα, να ηχήσεις σε όλο το κόσμο. Αφέσου και παρέσυρε κι άλλους σε αυτό το χορό. Χαμογέλα και δες πόσοι θα σε ακολουθήσουν. Δώσε στα μάτια σου τη χαρά να λάμψουν. Πάρε και χάρισε ζωή. Γέλα , μέχρι να το πιστέψεις!...
.....Είναι θεός , κι εγκληματίας..... Έρωτας.. Τί πάει να πει? Φωτιά? Δροσιά? Ταλαιπωρία? Ούτε εγώ ξέρω.. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι σε χτυπάει από το πουθενά. Ναι αυτό το υποτιθέμενο αγγελάκι δε σε ρωτάει , σε αγνοεί και σε βομβαρδίζει με χιλιάδες βελάκια έως ότου νιώσεις το τσίμπημα βαθιά στη καρδιά. Ακόμα το θυμάμαι..Ένα δευτερόλεπτο χρειάστηκε και όλα άλλαξαν. Οι κόρες των ματιών διαστάλθηκαν. Το βλέμμα υπνωτίστηκε. Το μυαλό έπεσε σε χειμερία νάρκη. Σε διαολόφερνε μόνο η σκέψη του. Τα πάντα του έπαιζαν με το μυαλό σου. Καίγεσαι. Πάντα διάβαζα για τα συμπτώματα αυτής της '' αρρώστιας '' αλλά δεν πίστευα σε τέτοιες ανοησίες. Άλλωστε κάθε άλλο παρά εύκολη συναισθηματικά δεν είμαι. Δύσκολα με διαπερνάνε συναισθήματα που μένουν πάνω από μια βδομάδα. Ένα μήνα. Δε θα με έλεγα κρύα μα ούτε και καυτή. Προσέχω που δίνομαι. Αλλά εντόπισα κάτι στο οποίο οι άμυνες και οι τεχνικές μου αποφασίζουν από μόνες τους να οπισθοχωρίσουν. Ή ακόμα και να εξαφανιστούν! Το χρώμα του , η υφή του , η γεύση του..Άγνωστα! Μόνο μια αίσθηση.. Ανεξήγητη μα συνάμα όμορφη! Τα έπαθα κι εγώ.. Γι'αυτό που σου κόβονται τα πόδια και το ηλίθιο χαμόγελο λέω! Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα σε ναρκώνει και σε κάνει δικιά/δικό του! Αυτό είναι και το ελάττωμα του. Η ταλαιπωρία. Και ποιος σου είπε ότι αυτό το φτερωτό διαολάκι σημάδεψε τον σωστό? Αν αστόχησε , την έβαψες! Φάε μήνες , ίσως και χρόνια βασανιστηρίου. ΔΕΝ σε αφήνει! Και καλά να πάθεις ! Ας πρόσεχες! Τί πάει να πει λοιπόν? Ο συνδυασμός μάλλον.. Φωτιά , Δροσιά , Ταλαιπωρία
Nότες , Μελωδίες , Ρυθμός , Στίχοι. Τα ακούς και νιώθεις να σε αγγίζει ένα χέρι .. Ή δύο.. Ή χίλια δύο! Σε ανεβάζουν στα ύψη. Σε κάνουν κομμάτια. Σε βάζουν σε σκέψεις. Σε χαλαρώνει. Τι θα ήμασταν άραγε χωρίς την μουσική..?! Ένα τρύπιο παντελόνι.. Μια βάρκα που φλερτάρει με τον πάτο της λίμνης ... Ένας ουρανός χωρίς άστρα και φεγγάρι.. Όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο πείθομαι ότι τίποτα δεν σε καταλαβαίνει περισσότερο από ένα τραγούδι. Μια στροφή στίχων. Έναν συνδυασμό από νότες. Eκεί που όλα μοιάζουν νεκρά και γκρι , όλα αλλάζουν με το πάτημα ενός κουμπιού , με ένα κλικ, με το παίξιμο ενός μουσικού οργάνου. Φοράς τα ακουστικά και σε απορροφάει σιγά σιγά μέσα της , στα ενδόψυχά της. Μουσική! Παντού μουσική! Δημιουργείς! Είτε είναι εικόνες στο μυαλό είτε μια μελωδία στην κιθάρα. Μέσα από την μουσική ξεσπάς , χαίρεσαι , κλαις , διαμαρτύρεσαι! Είναι εκεί για σένα και ξες πολύ καλά ότι την ζητάς απεγνωσμένα κάθε φορά. Όταν οι σκέψεις σου δεν μπορούν να αποτυπωθούν με λόγια , έρχεται αυτή και μιλάει για σένα. Όταν νιώθεις μοναξιά σου κρατάει συντροφιά. Όταν φοβάσαι να παραδεχτείς και να εκφράσεις τον έρωτα σου , αυτή τρυπώνει ως το μεδούλι σου και τον φέρνει στην επιφάνεια. ..Παίζεις και σε παίζει .. Όσο περνάει η ώρα η μουσική γίνεται εσύ , και εσύ η μουσική. Με λίγα λόγια , σε παρασύρει ανελέητα και εκούσια..
Κόκκινο. Μωβ. Μπλε. Πρασινο. ... Διαφορετικά , αλλά όλα τους χρώματα. Το κάθε χρώμα αφήνει διαφορετικές πιτσιλιές στον καμβά της ζωής. Άλλωστε αυτό δεν είναι το ωραίο? Χρώματα! Πασπαλισμένα σε κάθε γωνιά του! Χαρίζουν στον λευκό καμβά μια ιδιαίτερη ομορφιά, γεμίζοντάς τον με πολύχρωμες πανδεσίες γραμμών , σχημάτων , νοημάτων. Τι θα ήταν το ουράνιο τόξο χωρίς την ενδυμασία των 7 χρωμάτων του..?! Τίποτα το ξεχωριστό. Το πρόβλημα? Οι περισσότεροι προτιμούν και εγκλωβίζονται ΜΟΝΟ σε ενα χρώμα, αγνοώντας τα άλλα. Εθελοτυφλούν. Δεν ξεκινούν το κυνήγι για το χρώμα που τους αντιπροσωπεύει καλύτερα. Αυτό που θα ντύσει καλύτερα το '' είναι '' τους. Αντί αυτού , αναπαύονται στην ευκολία που τους προσφέρει η υιοθέτηση ενός χρώματος που ανήκει στην πλειονότητα. Κίτρινο , Μπλε, Μαυρο... Χάνεται η ουσία.. Ανάμεσα σε πολύ μπλε , ένα άσπρο φαντάζει περίεργο, αδιανόητο, χαζό. Εκεί έγκειται η ομορφιά! Είναι περήφανο που λούζεται με το λευκό. Έτσι πρέπει, θαρρώ. Γι'αυτό και εγώ ασπάζομαι και υπηρετώ το Μπλε ή το Πράσινο ή το Μωβ και μένω πιστή σε αυτό. Γιατί το χρώμα θα αφήσει στο τέλος σημάδια..
There were times in my life when I was goin' insane.
Η ζωή κυλάει , αλλά δε ρωτάει. Η κοπέλα με την πολύ χρήσιμη μάσκα, ντυμένη με χιούμορ και χαμόγελο, ξέρει καλύτερα. Όσο θυμάται τον εαυτό της, έρχονται μνήμες χολεριασμένες. Βασικά συστατικά τους το κλάμα , η ταλαιπωρία και τα απανωτά ''βάσανα''. Ε πού και πού και ξεσπάσματα γέλωτος , που όμως κόβονταν μαχαίρι στην επερχόμενη δυσκολία. Έτσι είχε μάθει άλλωστε...Ίσως και να της άρεζε... Ήξερε και έκρυβε καλά την απελπισία της..Ή μήπως όχι?! Κάποιοι την καταλάβαιναν και τρέχαν να βοηθήσουν.. Πόσο όμως?! Πόσο πολύ να μπουν στην θέση της πια?!..Δεν είχε σταθερό βάδισμα , προχωρούσε παραπατώντας πάνω σ'έναν δρόμο μετ'εμποδίων, άγνωστο .Στήριγμά της,ο ΕΑΥΤΟΣ της! Και τα κατάφερε, βαδίζει διστακτικά αλλά τολμηρά και δεν σταματάει. Και ο λόγος? Ααχ..... Και ξαφνικά το φως! Δύο ματάκια ,δύο χείλη, μια καρδιά! Χέρια, που όταν αγκαλιάζουν, χάνεται από τον έξω κόσμο, τον αναίσθητο και γεμάτο κακία. Θαρρείς αγγίζει τον παράδεισο! Ή έστω πετά! Εκεί μέσα μπορεί να κάνει τα πάντα! Είναι ασφαλής. Ονειρεύεται , ταξιδεύει εκεί που η καρδιά της φτερουγίζει. Eίναι η πρώτη της φορά..Η πρώτη φορά που επικοινωνεί τόσο βαθιά με άνθρωπο. Τα μυαλά τους εφάπτονται τέλεια και σωστά , όπως το κλειδί στην κατάλληλη κλειδαριά. '' Σε λατρεύω '', της είπε. Τουλάχιστον αυτή τη φορά ξέρει ότι δεν είναι φάρσα. Ούτε ένα όνειρο από το οποίο θα ξυπνήσει το επόμενο πρωινό με δάκρυα συγκίνησης.. Είναι εκει. ΥΠΑΡΧΕΙ! Μια ψυχή διατεθιμένη να βλάψει τον εαυτό της μόνο και μόνο για να βγάλει από το αδιέξοδο και την ανασφάλεια την κοπέλα! Ναι! Ένα θαύμα ,όπως υποστηρίζει η ίδια. Ο λόγος που χαμογελάει αληθινά. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Πήρε αυτό που της αξίζε.. Αυτό που πρόσμενε τόσο καιρό βρίσκεται δίπλα της... Όμως φοβάται! Φοβάται πολύ.., Μην ξεχνιόμαστε! Η ανασφάλειά της την κυριεύει συνεχώς. Υποσυνείδητα ή συνειδητά τη σφίγγει σαν φίδι, αποφασισμένο να αποτελειώσει το θήραμα του. Τρέμει στην ιδέα να τον αγκαλιάσει σφιχτά, μήπως και σπάσει ή ακόμα χειρότερα μην πονέσει και χαθεί ολότελα απο τα μάτια της.. Ένα πράγμα έχει στο μυαλό της. '' ΔΕ θα συγχωρήσω τον εαυτό μου αν μου φύγει '' ....Φίλος , Εραστής , Στήριγμα .... Ένας συνδυασμός, αρκετός να ανεβάσει τη δύναμή της στα ύψη. Ελπίζει! Κάθε μέρα εύχεται να αποτυπώνεται στα μάτια της αυτή η λάμψη.. Η λάμψη ενός ολόγιομου φεγγαριού , που σκεπάζει απαλά ,τις νύχτες, το κορμί της. '' Ας είναι αληθινό , μόνο αυτό ζητώ! '' Και με αυτή τη σκέψη αποκοιμιέται για τα καλά...
Καταχρήσεις...Εθισμοί... Και ποιός είπε ότι πρέπει να είσαι κοκάκιας ή αλκοολικός για να το βιώσεις? Έχω τον πιο δυνατό απ'όλους.. Αυτόν που σου μπήγει βαθιά το μαχαίρι , εκεί που ούτε εσύ ο ίδιος μπορείς να σπεύσεις να βοηθήσεις!
Εθισμός σε ανθρώπους , σε βιώματα και καταστάσεις! Προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς, λυσσάς , κλαίς, πονάς , μα αυτός ακόμα εκεί.. Έχει φυτρώσει για τα καλά μέσα σου. Δεν έχει σκοπό να αφήσει τη θαλπωρή που του προσφέρει η οδύνη και η ταλαίπωρη καρδιά σου.. Ίσα ίσα τρέφεται απ'αυτό και συνεχίζει ακάθεκτος. Αλλά εσύ επιμένεις να πιστεύεις ότι μπορείς.
'' Ναι μπορώ και θέλω να γιατρέψω την πληγή που με τρώει λίγο λίγο καθημερινά! Δεν θα με νικήσεις αυτή τη φορά! '' Αλλά μάταια.. Ξες πολύ καλά ότι παρ'όλο τον πόνο και την καρδιά σου που σέρνεται στο πάτωμα στη σκέψη του , ΔΕ θες να το διώξεις.. ''ΘΕΛΩ τη δοση μου! ''
Σε γλυκαίνει η παρουσία του , σου χαρίζει ένα χαμόγελο που σκεπάζει το τρέμουλό σου σαν ζεστή κουβέρτα του χειμώνα. ΑΓΑΠΑΣ τον εθισμό σου , την βρίσκεις να βλέπεις τον εαυτό σου να κοίτεται νεκρό από ευχάριστα συναισθήματα, από ζωντάνια και καταφεύγεις πάντα στη σκέψη του σαν λύτρωση. ΤΙ ανωμαλία και αυτή!.. Λες και θα πιάσει..
Κι όμως...Ένα άγγιγμα , μία γεύση του σε οδηγεί σε όμορφα μέρη, μαγικά , χάνεσαι μέσα στο λαβύρινθο του μυαλού σου. Μιλάς μαζί του, ακόμα και όταν αυτό στέκεται βουβό και παρακολουθεί τη γείωση σου. Και νομίζεις ότι προοδεύεις, ότι σιγά σιγά φεύγει η ''αρρώστια'' που κουβαλάς εκεί μέσα..
ΑΠΑΤΗ! ΠΛΑΝΗ! Έχεις ακουστά το ρητό φαίνεσθαι-είναι?
Όσο εσύ μαγεύεσαι, αυτό σε πατάει , σε καταστρέφει γλυκά. Αλλά εσύ στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Σαν την αναισθησία που σε κάνουν οι γιατροί πριν μια αρκετά σοβαρή εγχείριση. Κοιμάσαι , αγνοείς τον κόσμο. Και όταν ξυπνήσεις... τότε είναι που συνειδητοποιείς πόσο πολύ πονάς, ΤΙ πληγή σου άφησε αυτό το ταξίδι σου..
ΓΙΑΤΙ αργείς τόσο να ξυπνήσεις?
ΓΙΑΤΙ?! ...
ΓΙΑΤΙ σ'αρέσει να πονάς?
Τελικά εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο αδύναμοι και ας το παίζουμε δυνατοί για τα ''ματάκια'' του κόσμου. Ανώμαλοι , Βιτσιόζοι!! Εύκολα εθιζόμαστε σε φάρμακα που κανείς δεν μας έδωσε συνταγή...
